Na zoveel tijd trainen is het vandaag dan zover, de hele marathon van Rotterdam. 42 kilometer en 195 meter. Zoals het er al aan zat te komen, zal het helaas wel warm worden vandaag. We gaan er gewoon het beste van maken. Niet al te best geslapen vannacht, maar dat mag de pret niet drukken. Gelukkig is me lief erbij om me aan te moedigen. Voor de start zie ik er nog best relaxed uit.
Ik heb bedacht dat ik met een pacer wil mee gaan lopen die een finish tijd heeft van 4 uur en 30 minuten, volgens mij moet dat wel kunnen. Zelf zit ik in startwave 4, maar de pacers in startwave 5. Aangezien dat vak al behoorlijk vol is, ga ik lekker in 4 staan en als 5 dan aansluit, zoek ik de pacers op voor 4:30.
De eerste 12 kilometer gaat dat eigenlijk best lekker, alleen merk ik dat ik wel enorm nodig moet plassen. Nooit heb ik dat, maar vandaag natuurlijk wel. Dus bij een 12,5 km ongeveer zoek ik toch maar even een plekje om het nodige te lozen.
Als ik weer ga lopen kom ik na een 1,5 km ongeveer mijn oud collega Stephan tegen, waarvan ik wist dat hij ook zou lopen vandaag. Wel zo leuk en we lopen ff gezellig samen op. Bij de 15 km ongeveer staat mijn lief, samen met Hans en Inga om me aan te moedigen. Dat geeft een geweldige boast. Dan nog gezellig met Stephan.
Vlak erna gaat Stephan het wat rustiger aandoen en ga ik proberen de pacer weer bij te halen. Ff verderop staan mijn lief nogmaals, samen weer met Hans en Inga. Kwam daar zo mooi uit dat ze me 2 x zagen. De pacer heb ik op dat moment als aardig in het zicht. Tot een 22 km hou ik het best vol zo bij die pacer, maar dan gaat toch lichtjes de tijd wel omhoog. Merk ook dat de warmte me enorm parten speelt. Overal waar er water en sponzen zijn, zoek ik de verkoeling. Soms gewoon bekertjes water zo over me heen.
Gelukkig staat mijn lief ergens rond de 24 km me weer aan te moedigen, maar het is hier best al heel zwaar. Het tempo gaat dan ook flink omlaag.
Bij de 26 km ongeveer is het eerste loop moment, mijn kuiten en knieën voel ik wel enorm zeg. Dan nogmaals rond de 28 als ik de Erasmusbrug op moet, trek ik ook niet meer zeg. Maar eraf gaat dan wel weer ff lekker.
Dan vervolgens een viaduct onder de blaak door, dat gaat nog net weer omhoog. Mijn hemel wat is dit zwaar zeg. Maar bij de volgende drinkpost wel ff stil staan om te verkoelen weer. Bekertje over me heen gooien en nog maar 1 met spons ook nog mee.
Nu richting het Kralingense Bos om daar echt wel even te moeten stoppen, mijn kuiten doen enorm pijn. Dus ff wat rekken en strekken maar. Beetje de kuiten weer activeren en zo weer verder dan. Om vervolgens bij de 34,5 km ongeveer de aanmoediging van mij Lief en van Anneke te zien op een enorm groot scherm langs de weg.
Mijn hemel dat komt even binnen zeg, tranen lopen over mijn wangen. Ook daarna moet ik nog even aan de wandel en zie tot mijn grote verbazing Hans nog een keer staan om me aan te moedigen. Hij was nog even op de motor die kant op gekomen. Hij loopt even wat met me mee en spreekt me bemoedigend toe. Super geweldig die mensen die om me geven en me komen aanmoedigen. Ga zo het gezelligste stukje van Rotterdam nog krijgen zegt ie. Ga maar weer rustig aan de dribbel.
Bij het 35 km waterpunt neem ik nog wat water om te verkoelen en om wat te drinken ook. De rugzak van 1,5 liter is ondertussen helemaal leeg. Zo dribbel ik verder over de Kralingseweg .
Hier en daar nog wat wandelend soms en wat rekken van de benen. Laatste gelletje gelijk maar genomen en zo dan richting het 40 km punt. Ook daar weer drinken en verkoelen. Wat een vocht heb ik nodig vandaag zeg. Is warm en benauwd, dat maakt het echt zwaar. Totaal nog niet aan de warmte gewend merk ik. Maar nog maar even ruim 2 km nu, het gaat me lukken. Zo onder de kubus woningen door, via de Blaak naar de Coolsingel.
Op de coolsingel worden we naar 1 kant van de weg geleid door vrijwilligers, want er blijkt daar een hardloper te liggen op de grond. Deze wordt gelukkig als behandeld door ambulance personeel. Helaas was dit niet de eerste die ik die dag heb gezien. Meerder door ambulances en EHBO wagentjes afgevoerd zien worden. Hardlopers gedragen zien worden door hun loopmaatjes om de finish maar te halen. Gelukkig blijft me dat gespaard en kan ik de laatste meters nog een klein beetje versnellen. Vervolgens een zucht van opluchting en de handen in de lucht. Ik heb het toch maar gewoon gedaan. Net 2 jaar aan het hardlopen en mijn eerste marathon is een fijt.
Het is geen geweldige tijd geworden, maar ja. Ik heb het wel gewoon geflikt. Mijn lief staat me gelukkig al weer op te wachten en ik geef haar ff een kusje door het hek. Loop vervolgens verder om mijn medaille in ontvangst te nemen. Scoor nog een flesje isostar en een banaan. Probeer door de drukte heen een uitweg te vinden, om mijn lief te omarmen. Dit is ook voor haar een lange tijd geweest. Veel en lang weg om te trainen en hier bijna 5 uur onder weg geweest.
Samen lopen we verder en komen daar mijn collega’s uit Gouda nog tegen, hoe groot is die kans zeg. Ik feliciteer hun en zij mij. Leuk zeg. Moet ff op de foto voor de rest.
Verderop ff lekker zitten op een stenen verhoging om de beentjes wat rust te geven. Mijn hemel wat zijn die pijnlijk en wat ben ik kapot. Maar wel voldaan.
Na wat uitgerust te hebben gaan we op zoek naar de grafeer stand. Ik had gelijk bij mijn inschrijving graveren mee besteld. Je naam en eindtijd op je medaille.
Mooi toch. Iets om trots op te zijn. 
Hieronder de route die ik afgelegd heb. Echt met recht een mooie route. Super publiek en mijn persoonlijke supporters hebben we echt er doorheen geholpen. Super fijn.
Eindtijd dus 4 uur en 54 minuten.
https://www.strava.com/activities/1496649429
Maar ik denk dat wel eens, maar nooit meer gaat zijn.